Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων στο εξοχικό του παππού και της γιαγιάς. Τότε που το πρωί σε ξυπνούσε η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού με τη σπιτική μαρμελάδα.Τότε που πηγαίναμε με το παππού στο χωραφάκι του σπιτιού για να μαζέψουμε τα λαχανικά της ημέρας(ντομάτες, κρεμμυδάκια και πιπεριές) και να πίνουμε νερό από το πηγάδι δίχως να φοβόμαστε μην πάθουμε τίποτα επειδή δεν είναι εμφιαλωμένο. Τότε ,που μαζευόμασταν τα παιδιά του χωριού για να κάνουμε βουτιές από τα βράχια, να παίζουμε ατελείωτες ώρες στο νερό, να μετράμε πόσα παγωτά έχουμε φάει, και να πηγαίνουμε βόλτες με τα ποδήλατα μέχρι το τέλος του μόλου. Τότε, που μας ένοιαζε να έχουμε μόνο λίγη ώρα παραπάνω το βράδυ για να παίξουμε, και όχι τα Likes και τα share στο Facebook. Τότε που μιλούσαμε για δύο λεπτά με τους γονείς μας από το καρτοτηλέφωνο της πλατείας και βιαζόμασταν να το κλείσουμε για να συνεχίζουμε το παιχνίδι. Τότε που όλα έμοιαζαν πιο απλά και εμείς πιο ξέγνοιαστοι…
Αλήθεια τα παιδιά μας θα ζήσουν τέτοιες στιγμές;
